Ooit werd ik wakker gekust!
Met mijn getuigenis wil ik naar voren treden omdat ik weet dat voorbeeldfuncties in de huidige tijd een belangrijke rol spelen. Met dit verhaal geloof ik een bijdrage te leveren aan de bewustwording van het veelbesproken ontwakingsproces waarin velen vertoeven of voor staan.
Ik neem je even mee in een hoogstpersoonlijk verhaal van de jongste dagen. Een lenteschoonmaak zat eraan te komen, en dit met een programma dat al jaren lag te wachten. Onverwachts drong de aanpak zich aan mij op. En we zijn aardig op weg naar een verbluffend resultaat. Helaas, de weg ernaartoe is wat ik een onvoorstelbare nachtmerrie noem. De garage is al tientallen jaren het zenuwcentrum van mijn woning. Een comfortabele, mooi ogende berging waar je vlot en functioneel doorheen beweegt hield ik ooit voor ogen. Maar dit liet op zich wachten want de prioriteiten lagen steeds elders in het huis. Mijn man klust graag zelf, ik zie het hem graag doen en het plundert de rekening niet.
Een paar voorziene vrije dagen leken nu precies het geschikte moment om deze klus echt te klaren.
Hoe ik in een neerwaartse spiraal ben terechtgekomen en hoe ik mezelf uit deze kolk naar boven gehaald heb … in dit verhaal heb ik iets waardevol ontdekt en dat wil ik graag delen.
De ultieme strijd in mijn levensverhaal met al zijn geuren en kleuren dringt zich aan mij op. Mijn persona in het drama, theater, op de scene, in een zaal zonder toeschouwers wordt helemaal uitgerold. Er wordt niet gelachen, niet gehuild, geen applaus … er valt geen doek.
Ik schrijf nu mijn verhaal. Ik heb een lezerspubliek en daar hoor jij bij. Jij kan lachen, huilen, applaudisseren, reageren, jezelf (h)erkennen en omarmen.
Dit wil ik graag delen. Ik wil getuigen van de held die ik ben in mijn duistere momenten.
Dit wil je graag lezen, jezelf (h)erkennen.
Wie wij zijn. Wie zijn wij? Ken je het verhaal van Louise Hay?
Ik deel het ondertussen meer dan 30 jaar in mijn workshops en coaching praktijk. Het gaat als volgt.
Je wil nu eindelijk die pan die onder de gootsteen staat gaan reinigen … echt, je ziet er tegenop maar je weet … met wat moed en doorzetting en … je denkt aan het vooruitzicht van het comfort die de pan je terug zal schenken als ze gereinigd is. Zo gezegd, zo gedaan… alle spullen erbij gehaald om te poetsen en de handschoenen aan … je weet, het zal een vuil werkje worden …
En dan … pfff, die pan … zo vuil, zo diep dat dit vuil doorgedrongen is … dit geraakt wellicht nooit terug helder … dat is geen zo fijn werk om doen … zie eens wat een smeerboel … en beetje bij beetje zakt de moed in de schoenen, en het doel verdwijnt je voor ogen … je raakt in een soort spiraal waarbij je niet ver bent van het idee en de drang om ze … of terug onder de gootsteen te zetten of gewoon een nieuwe pan aan te schaffen.
Waarom dit verhaal telkens keer op keer naar voor brengen? Vooreerst omdat het mij ooit een helder inzicht schonk. Ok, wij zijn bezig met onze levens in handen te nemen. We willen geloven in het nemen van ons leiderschap. En dit is voor ieder van ons een individueel proces dat plaatsgrijpt. En daar zit je middenin in als je begint met jezelf op te ruimen … in het verhaal van de pan. Je denkt wattt … al die moeite en al die pijn en ongemakken. En zelfacceptatie is onvoorwaardelijk op zijn plaats.
De voorbije dagen heb ik echt strijd geleverd rondom zelfaanvaarding. De glansrijke rol die ik mijzelf graag toeschrijf bezweek in het niets. Ik voelde mij uitgeblust. Pure zelfverbranding, een louterend vuur, die uitdagende rol van de voorbije dagen.
Ons hele verlangen reikt uit naar bevrijding van onze lasten, triggers … en met aanpak en veel geduld zien we resultaten. Na veelal een levenslang lastenpakket hopen we om vanuit onze kracht langzaam maar zeker in een wending te komen.
Dit proces van integratie neemt tijd en het lichaam reageert … de natuurlijke processen die plaatsvinden om iets nieuw geboren te laten worden kunnen intens zijn, en vrij oncomfortabel aanvoelen. En dit kan ik beamen vanuit een blik die mij gegund wordt in de levensverhalen die gedeeld worden in mijn rol als Personal Life coach.
Het is nu ongeveer 2u ’s nachts. Ik sta op omdat de inspiratie toeslaat en ik aan blogtiming toe ben. En bloggen is als joggen, zoals ik vaak zeg. Het vraagt discipline en structuur en timing die op hun plaats vallen.
Ik gun jou, mijn geliefde lezer een blik op hoe ik mijzelf in de voorbije dagen in de ogen mocht kijken. Het was een uitnodiging. Na alle inzet die ik lever naar persoonlijke groei en ontwikkeling werd deze ervaring wansmakelijk op mijn bord geserveerd. Met mijn hele hebben en houden aan kennis en ervaring aan mezelf uit het duister houden … werd ik niettemin niet weerhouden van de ellende die mij overkwam. Ik werd gekatapulteerd in wat ik als een zwart gat ervaren heb. En dat lijkt onoverkomelijk … dat is wat gebeurd is. Is het een test? Bizar. Ik ervaar er de ironie van mijn leven in, die ik niettemin wil zien te omarmen.
De ups en downs die zich herhaaldelijk aan mij blijven opdringen, weerspiegeld in de dagdagelijkse wentelingen van mijn persoonlijk leven. De druk van het maatschappelijk beweeg waarin we met zijn allen proberen om staande te blijven. We willen onze waardigheid behouden, het grensoverschrijdende ver van ons af houden. Maar het gebeurt, we worden overspoeld … de onophoudelijk groeiende programmeringen van het collectief. Wie zijn we in dit beweeg, waartoe dient het allemaal? Overleven we in het ritme van een hypnose?
De overlast van materie, het vasthouden van het nutteloze. Durven loslaten wat zijn glorietijd voorbij is. Dagen aan een stuk beslissen, keuzes maken tussen containerpark en wat nog kan dienen … voor wie of wat … schrobben van jarenlang vergaard vuil onder kasten die enkel nog sloopwaardig zijn.
Nieuwe bergruimte creeëren. Gaan shoppen in meubelzaken waar ik omvergeblazen word van het aanbod. En dan maak je de keuze en leveren ze pas over zoveel weken. Dus op naar de volgende optie want ik wilde die klus deze week geklaard zien. Uiteindelijk uren en uren na elkaar kasten opgezet.
En vermoeidheid die toesloeg en de verveling van het poetswerk, waar geen einde aankwam. Mijn handen, pijnlijke kloven want handschoenen zijn niet mijn ding. Maar dit alles op een rij genomen was het niks in vergelijking met de triggers die vrijkwamen.
Doorheen alles drongen emoties en onverwachte beelden uit het verleden zich op … en de ervaring van onvoorwaardelijke acceptatie was een illusie. Ik voelde een slingerbeweging naar mijn verleden die niet tegen te houden was. Ik werd het kind dat pijn en angst doorstond omdat het honger had en moe was. Pijn had en getroost wilde worden. Eenzaam was omdat moeke er niet was. En moeke is er niet meer, ze is een paar maanden geleden overgegaan. En ik kreeg ondraaglijk misprijzende ideeën over mezelf. Ik kreeg het idee dat mijn hele leven gebaseerd is op een leugen die ik mijzelf toegeëigend heb. Dat ik weet wie ik ben. En dat ik niet wil weten wie ik niet ben. Hulpeloos, afhankelijk, angstig en vol afschuw voor wat de dood kan betekenen. En dit heb ik allemaal meegemaakt in mijn gezin en familietoestanden.
En dat ik dit allemaal nu wel al gezien heb en dat ik geen zin meer heb in aardse beslommeringen.
En wat de garage inrichten als berging mij aandoet, en ik een slachtoffer ben … dit was de spiegelwerking die de klus mij aanbood.
En dat ik heel wat empathie en sympathie voel voor het lijden van elk schepsel op aarde drong elke minuut dieper tot mij door.
En dat ik persoonlijk zoveel lijden gekend heb.
En dat ik mijn familie heb zien ondergaan in ondraaglijk lijden.
En dat het zinvolle ontstaat in de manier waarop ik met de situatie omga.
En dat ik graag een voorbeeld wil zijn voor mezelf.
En dat ik mijn kwetsbaarheid mag omarmen en durf te tonen.
En dat ik jouw kwetsbaarheid herken en omarm.
En dat we samen in één herkenbaar verhaal zitten, waar ieder zijn unieke rol vertolkt. Waar we onszelf meer of minder prijswaardig vinden.
Maar het maakt niet uit.
Hoe we ook oordelen of veroordelen maakt niet echt iets uit in verbinding met de waarheid over wie we werkelijk zijn.
En voor alles wil ik graag getuigen van wat mij diep troost. Het diep weten en omarmen van een verbinding nader dan handen en voeten. Dankzij dit weten durf ik mezelf een waardig begeleider voelen en gebruik ik tools* die deze verbinding helder levend houdt.
Op vrij onverwachte manieren word ik mij bewust van een staat van wakker-zijn. Een onuitwisbaar, eenvoudig, helder en aanwezig gevoel van zijn. Tegelijk ben ik zo diep verwonderd over de onwetendheid van de werking van het ontwakingsproces waarin ik nu en dan mag vertoeven. Ergens verkeer ik dan in een staat van welzijn, zorgeloosheid, lichtheid, verbondenheid met alles en iedereen op een fijne, zachte manier.
Van de ene dag op de andere ben ik ooit aangekomen in de ervaring van deze bewustzijnsstaat. Ik ben er letterlijk ‘s morgens mee wakker geworden en zo opgestaan. Wakker gekust, zo ervaar ik dit fenomeen.
Ik liep op wolken, keek in de spiegel en dacht, ben ik het wel, levensecht? Ik kon er niet rond en voelde mij echt één met wie ik was, alleen had ik deze verbondenheid nooit eerder zo gevoeld.
Ik stelde mij lange tijd de vraag, wat gebeurt er met mij? En ik hield dit gebeuren in alle stilte voor mijzelf uit angst dit wakker worden uit een illusie te verliezen.
In het begin voelde dit aan alsof ik met mezelf in een mysterie was terechtgekomen. Ik liep rond met het gevoel alsof ik in een geheim leefde en dit best zo kon blijven.
De magie in die momenten is groots en uniek te noemen.
Onverklaarbaar, zeg ik steeds tegen mijzelf. Subliem. Merkwaardig. Ik probeer verklaringen te zoeken maar weet niet waar ik ze moet vinden.
Op een buitengewoon moment in de tijd mag ik met regelmaat getuige zijn van een ongelooflijk plan dat zich met Meesterlijke Kracht kan ontvouwen in een mensenleven.
De onophoudelijke stroom van creatie waar ik, wij allemaal deel van uitmaken omarmt ons. En op die momenten is veiligheid en geborgenheid onovertrefbaar.
Niettemin is er de pijn en het besef hoe eenvoudig, helder uitwisbaar deze historische momenten zijn.
Het voelt telkens aan als geboren worden en sterven. Overgaan van een staat van ‘zijn’ naar een andere staat.
Wakker worden is eveneens overgaan van de ene bewustzijnsstaat naar een andere. We zijn op weg als transformators, als drager van een nieuwe bewustzijnsstaat.
Op weg naar waarheid en bevrijding. En laat ons dit voor ogen blijven houden.
Ik dank al degenen die mij tot voorbeeldfuncties dienden en dienen. Ik geloof en hoop dat ik ook jou, mijn geliefde lezer, tot voorbeeld mag dienen op jouw weg naar ontwaken. In verbinding met wie je werkelijk bent.
Blijf doorgaan. Op weg naar het ontdekken van jouw Goudpotentieel. Je bent een GOuDcreator.
Als Personal life coach, Live The Connectioncoach en ontstressteacher begeleid ik je graag om stappen te zetten om de leiding te nemen over jouw leven. Of reik je een weg aan door op eigen tempo concrete tools aan te leren. Zo creëer je de gedachten, de gewoontes en een fijne energie. En raak je langzaam maar zeker uit de ban van krachten en machten die je op een zijspoor houden van waar het werkelijk omgaat.
Ik kijk ernaar uit om je op weg te helpen naar jouw Grote doel, aankomen bij wie je werkelijk bent.
—
Meer inzichten, inspiratie, tips deel ik graag in mijn tweewekelijks blog. Dus als je je realiseert dat je meer uit je leven mag halen: healing_light01@hotmail.com.
Healinglight Zentrum – Personal & Life coaching | Rust & Balans
Zo herkenbaar Dorothea, het heen en weer geslingerd worden van verleden naar heden, als een pijl die strak getrokken wordt op een boog, naar het verleden, om dan los te laten en naar de toekomst te schieten. Dank je wel voor deze mooie blog, groetjes Kathy
Halloo Kathy inderdaad… een echte slingerbeweging waarin we steeds meer en meer naar het in balans zijn toewerken. Koorddansen. dank je wel Kathy voor de (h)erkenning. Grtjes Dorothea.